دور گشتم از رویای خویش

قایق به گل نشسته را به آب انداختم

خاک غم آلود امیدم،مرگ احساس را تمنا می کرد

دور گشتم از رویای امیدوار خویش

دور گشتم

رویای من گرگ سفید خواب هایت نبود

رویای من اسب سیاه غم هایم نبود

دور گشتم از بیابان گرم تنهایی هایم

دور گشتم

سراب ردپایت را پاک خواهم کرد

دور خواهم گشت از رویای دریاییت

دور خواهم گشت از خواب های سفید شامگاهیت

دور خواهم گشت از خویش...

"سدریک"

به خیالش که جای مهرش امن است

به خیالش که جایی میان سینه ات را از آن خود کرده است

آخر فاصله کار خود را کرد...

وداع مهر من با قلب تو،در تولد شهاب بی تفاوتی رخ داد...!

"سدریک"

من نیز آمدن زمستان احساس را نظاره گرم

مرگ تو با سرنوشت شوم من گره خورده است

نفس های آخرم را بدرقه راهت میکنم

همه در این اندیشه می مانند که چقدر دیر می گذرد

و من به وفای تو می اندیشم

مرگ تو،تب احساس مرا زنده نگه نمی دارد

آرام زیر خاکستر سفید بیارام...

"سالروز مرگ پاییز را به تمام سلاطین دنیا تسلیت میگم"

سدریک

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

به سادگي مرگ پاييز در شب يلدا

به سادگي طلوع سرد زمستان در قلب پرستوي عاشق

ساده از دست نرفتي

ساده رفتي

ساده رفتي چون خزان گل سرخ در شب مهتابي

ساده رفتي همانند غروب رنگينكمان بر بلنداي ابر زمان

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

ساده پر كشيدي بر منتهاي آرزو

ساده گذر كردي از نسيم خنك بهاري

ساده تو را از دست ندادم

ساده خود را شكستم

ساده نرفتي

ساده بدرقه ات كردم

"سدریک"

نشسته ام بر لب عمر و گذر آب روان مي بينم

به صفاي باغبان مي خندم

رويش پيچك،بر سر خانه دوست را به تماشا نشسته ام

خسته ام از اين پرسش

خسته ام از بس كه پرسيد خانه دوست كجاست؟

"سدریک"

فلاکت روزگارم زمانی جلوه گر شد

که کودکی خردسال من نتوانست طوطی و بقال را از بر شود

انقراض طوطی بدست من رخ نمی داد

اگر جمعه به مکتب رفته بودم...

"سدریک"

جلوس شاهین بر تخت زمین محال است

صخره ای بلند و محکم باید بود

بر منتهای خلوص و تمنا...!

"سدریک"

عاقبت کورنگی چشم هایم کار دستم داد!

زمانی که آسمان را ابری می پنداشتم...!

دیر زمانیست که در انتظار طلوع رنگ ها بی رنگم

بوم روح من زیر تیغ نقاش،طلوع را نظاره گر بود

در نبودت چه بی رنگ است طلوع خورشید احساس من...!!!

"سدریک"

چمن زار آرزوی پاییز بود برای بلوغ اسب جوان...!

سرمای زمستان نتوانست خویشاوندی گرگ و اسب سیاه را با طلوع نیلوفر آبی پیوند دهد

چمن زار،مکانی برای چرای گرگ سفید بر قامت اسب اصیل شد

بلوغ گرگ جوان،آرزوی پاییز شد برای چمن زار!!

"سدریک"

نوازش قطرات باران بروی تن سرد و خشک آسفالت خیابان دیدنیست

بارانی که بی منت می بارد و خیابانی که لیاقت نوازش را ندارد

دیگر نباید بارید...!!

دیگر نباید بارید بر تن خیابان هایی که نوازش هایت را  در گورستان فاضلاب دفن می کنند

"سدریک"

دلم هوای کودکی را تنگ کرده!!!

دیگر به ندرت تصویری از خیال های کودکیم از ذهن پر تلاطمم می گذرد

که بگوید:

یادم تو را فراموش

"سدریک"

کمان تو تکیه گاه تیر کند من نیست!

من روزگاریست که بر نشان افسوس نشسته ام

دوباره بر چله نشستن من دروغی فاحش است.

دروغی به وسعت دنیا با آغوش باز!

دنیایی که مرا اسیر کماندار سپید می پندارد

چله شکن روزگار را اسیر پنداشتن،توهمی حقیقیست!

"سدريك"

چشم های آدم هیچ وقت دروغ نمی گویند

امروز در آیینه،عشقت را سوار بر کشتی سیاهی دیدم

که مرا به غرق شدن فرا می خواند.

"سدریک"

هر کسی لیاقت عشق را ندارد

این آدمیست که زیبایی طلوع پاک سایه ای بلند را با مرگ خورشید در تقابل می داند

روزی که خورشید به دنیا آمد را به یاد بیاور...!

"سدریک"

اشعار احمقانه ام را بر سر گل سرخی باریدم،که فقط نیازمند رفع عطش بود.

تا بهار سال بعد خدا بزرگ است

شاید رویشی تازه آغاز شود در پس ریشه ی تاک پیر

بهار است

و باران و....

احمقان شاعر...!

آری تا روییدن گل سرخ دیر زمانی نزدیک است.

"سدریک"